روزهای پس از تب و تاب انتخابات ریاست جمهوری، بحث انتخاب نظام ریاستی یا نظام پارلمانی را در رسانه‌های مختلف خبری مشاهده می‌کنم. نخست وزیری مقامی بود که آخرین دوره آن با استعفا میرحسین موسوی پس از برگزاری همه‌پرسی 6 مرداد 1368 حذف گردید.
این روزها وقتی گروه‌ها و کانالها و سایتهای معلوم الحال را بررسی می‌کنم، به شدت از تشویق آنها برای خرید ارز، طلا و ذخیره کردن آن صحبت می‌کنند. انجام این کار و خارج کردن سرمایه به شکل ارز و طلا از چرخه اقتصادی، عاقبتی جز لطمه به نظام اقتصادی و تولید نخواهد داشت. القای نا امیدی و ترس در محتوای این کانالها نیز به خرید و ذخیره هرچه بیشتر دامن میزند.
درست مثل داستان مردی که در قایق به سوراخ کردن قسمت زیرپای خود مشغول بود و در برابر اعتراض بقیه افراد می‌گفت این قسمت برای من است و من به جای شما کاری ندارم.
یکی از دوست داشتنی‌ترین ترفندهای خرید در بازار، کم کردن میانگین می‌باشد. موضوعی که نیازمند داشتن نقدینگی است و می‌تواند سرمایه نقد ما را در صورت عدم استفاده درست به فنا بدهد. کم کردن میانگین {Averaging Down} یعنی هدفگذاری برای خریدهایی با قیمت پایینتر از خریدهای قبلی که با قیمت بالاتر انجام شده است و تلاش برای کم کردن میانگین مجموع خریدهای قبلی و فعلی
انتخابات در یک روز انجام میگیرد امّا اثر آن در چند سال باقی میماند.
روزهایی که می‌گذرد پُر است از ایردراپ‌ها و بازی‌های منتهی به آن همچون همسترکامبت و رویارویی و مناظره کاندیداهای ریاست جمهوری در ایران و آمریکا، که بی شک هرچه بیشتر به عمق این موضوعات در برهه کنونی نگاه می‌کنیم جز همان بازی‌های بچه‌گانه چیزی دیده نمی‌شود. گویا پدری با فراهم کردن شرایط و سنجش تمام جوانب، نامزدها را برای رقابت سازنده در کنار هم قرار داده است تا بیاموزند و با افزایش ظرفیت‌های وجودی خودشان؛ هم رشد کنند و هم جامعه را به رشد برسانند.
در گذر تاریخ نهادهایی بودند که همچون بناهای تاریخی با تغییر حاکمیت، تغییری در وظیفه ذاتی خود نداشتند.
مثل بلواری که قبل و بعد از انقلاب تنها نام خود را تغییر داده است.
