با ترانه‌های بومی و محلی در دل فرهنگ جنوب
ترانه‌ای فولکلور با ریشه در فرهنگ محلی جنوب کشور و برای روزهای جشن و پایکوبی که گفته میشود برای اولین بار ترانه توسط ابراهیم شهدوستی برای یک نمایش به صورت بداهه سروده شده است و بعدها وقتی ضیا آتابای آن را خوانده در ریتم و برخی قسمت‌ها تغییراتی ایجاد شده است و البته که شهرت بیشتری پیدا کرده است.
آهای سیاه زنگی، دلمو نکن خون
وای تو رفتی کجا؟ منم چو مجنون
آهای سیاه زنگی، دلمو نکن خون
وای تو رفتی کجا؟ منم چو مجنون
جمال جمالک، جمالو جمال کودو
جمال جمالک، جمالو جمال کودو
دل تو مَختَکِ سینه
ای آروم نمی‌شینه
هِل یُوسا هِلِل یوسه
اصلا نمی‌خوسه
ای مر مر سینه بِلَرزون، بِلَرزون، بِلَرز...
ای قِر تو کَمَرَت بچرخون بچرخون، بِچَرخ...
ای مر مر سینه بِلَرزون، بِلَرزون، بِلَرز...
ای قِر تو کَمَرَت بچرخون بچرخون، بِچَرخ...
جمال جمالک، جمالو جمال کودو
جمال جمالک، جمالو جمال کودو
سیاه زنگی؛ زیبارویی که پوست تیره دارد. در جنوب ایران افرادی با چنین ظاهری زندگی می‌کردند یا می‌کنند که معمولا ریشه در زنگبار داشتند.
جمال کودو؛ در ترانه ابتدایی جمال بدو بوده که به جمال کودو تغییر کرده است.
مَختَکِ: گهواره چوبی
هِلِل یوسه: در یک ترانه بوشهری مشهور به هله مالی هم آمده است.
